تأثیر آموزش مدون بر میزان آگاهی مراقبین و سیر بهبود زخم فشاری در مبتلایان به ضایعه نخاعی در شهرستان شاهرود

زمینه و هدف: زخمهای فشاری یکی از عوارض جدّی در بیماران ضایعه نخاعی است که ممکن است در سراسر عمر فرد، با وی همراه باشد و ضررهای اقتصادی و انسانی بسیار زیادی برای بیمار، اطرافیان وی و جامعه داشته باشد. با توجه به این که برنامه‌های آموزشی، ‌روشی برای انتقال اطلاعات اساسی به بیماران و مراقبین آنها است، مطالعه حاضر با هدف تعیین تأثیر آموزش بر میزان آگاهی مراقبین و سیر بهبود زخم فشاری در این بیماران انجام شد. روش تحقیق: در این مطالعه نیمه تجربی (قبل و بعد)، جامعه مورد مطالعه را تمامی مصدومین نخاعی مبتلا به زخم فشاری،‌تحت مراقبت در منزل که 15 نفر بودند، تشکیل داد. مشخصات فردی و خصوصیات بالینی و میزان آگاهی مددجو و مراقبت‌دهندگان آنها با استفاده از پرسشنامه، ‌از طریق مصاحبه حضوری جمع‌آوری گردید. فرم بازنگری مشاهده‌ای نحوه مراقبت از زخم بر اساس راهنمای مؤسسه مراقبتهای بهداشتی و تحقیقاتی (AHCPR) و فرم بازنگری ارزیابی زخم بر اساس ابزار اندازه‌گیری وضعیت زخم (PSST) تدوین و قبل و بعد از آموزش مورد ارزیابی قرار گرفت. تجزیه تحلیل اطلاعات با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS و آزمون آماری غیر پارامتریک Wilcoxon، ‌در سطح معنی‌داری 05/0P انجام شد. یافته‌ها: در این پژوهش، آموزش باعث افزایش میزان آگاهی مراقبت‌دهندگان و عملکرد آنان شد. مقایسه میانگین نمرات ارزیابی زخم فشاری در نوبت اول قبل و بعد از آموزش اختلاف معنی‌داری را نشان نداد؛ ولی مقایسه میانگین نمرات ارزیابی زخم فشاری در نوبت دوم و سوم قبل و بعد از آموزش، نشانگر اختلاف معنی‌داری بود (05/0P